Wij zijn zaterdag 4 mei weer bij Dipika's en Asika's ouders geweest. Dipika haar
vader en Oma waren thuis omdat moeder op het land moest werken om de
oogst binnen te halen. Bij Assika waren grootvader en moeder aanwezig. Vader kon geen vrij krijgen.
Een gezin in Nepal woont altijd in bij de ouders van de man. Als een
vrouw trouwt dan moet ze dus haar eigen familie verlaten en bij een
nieuwe familie inwonen. Trouwen gaat hier meestal niet geheel
vrijwillig. Een huwelijk op basis van 'verliefd' zijn is wel mogelijk
maar de meeste huwelijken worden door de ouders met elkaar
afgesproken. Het gebeurd regelmatig dat man en vrouw elkaar tijdens
het huwelijk pas voor de eerste keer zien of spreken. Dat is in onze
ogen heel vreemd en het heeft inderdaad ook veel nadelen maar zeker
ook voordelen.
Ik zal daar later meer over schrijven.
Dipika woont in een lemen (klei) huis. Buitenmuur bakstenen en binnen is alles van klei
. Voor het klimaat daar (in de zomer meer dan 35 graden)
is dat goed omdat de dikke muren de temperatuur binnen koel houden.
Beneden in huis zijn eigenlijk de stallen en opslag voor bv hooi en
graan. Boven heeft ieder familielid een eigen kamertje. Vader en
moeder hebben een kamer van ongeveer 2 meter bij 5 meter. Er staat een
bed, een bankstel en een kast. En dan heb je nog erg weinig ruimte
over om te lopen. Het huis heeft houten klapramen en er is binnen
weinig licht.
Er is wel electriciteit, maar Nepal heeft te weinig stroom. Dat
betekend in de wintermaanden 18 uur per dag geen stroom en in de zomer
ongeveer 10 uur per dag geen stroom.
Water komt uit de bergen en bij veel gezinnen 2 keer per dag
bereikbaar. Dan is er stroom nodig om het van beneden naar grote
opslagtanks op het dak te pompen.
Families koken hun eten op open houtvuur of ze kopen gasflessen. Deze
laatste zijn hier redelijk duur.
Assika woont in een huisje bijna helemaal van klei.
Dipika woont vlak bij haar school. En daarmee heeft ze geluk omdat
veel kinderen uit de bergen soms wel 2 uur moeten lopen om hun school
te bereiken (en 2 uur terug). Het is ook gevaarlijk. De bergen zijn
hoog en in de regentijd is het erg glad. Er leven nog poema's en
tijgers in de bergen. Deze vallen niet vaak mensen aan maar een paar
jaar geleden is nog een meisje door een tijger gedood ongeveer 10
minuten van de school vandaan. Assika woont op een berg. Niet zo hoog en het is maar een minuut of 20 berg op lopen. Ondanks de kleine afstand is het niet altijd even veilig om naar school te gaan. Het kan erg glad zijn en er leven nog roofdieren. Zelfs op deze geringe hoogte.
Er zijn meerdere soorten scholen in Nepal. De scholen van de regering
zijn erg goedkoop maar ook erg slecht. Leraren komen vaak niet eens
lesgeven en dan geven de oudere kinderen bv de jongere kinderen les.
Dipika zit op een zogenaamde 'english medium' school. Dit kost
ongeveer 2 a 3 keer zo veel als een regeringsschool maar er zijn meer
leraren en deze zijn ook beter. Hierdoor kunnen kinderen na groep 8
makkelijker naar een vervolgopleiding.
Dipika en Assika zouden nooit de mogelijkheid kunnen krijgen om door te leren na
klas 10. De opleidingen daarna zijn een voorloper op de universiteit
en kosten voor een gezin in Nepal te veel geld. Daarnaast zijn Dipika en Assika
meisjes. En meisjes krijgen in Nepal minder kansen. Zeker als er
nog broertjes zijn. De jongens krijgen als eerste de kans op beter
onderwijs omdat die later dus thuis blijven wonen. Een vader en moeder
zijn later dus afhankelijk van wat hun zoon verdient. Een meisje gaat
altijd uit huis wonen en zal dus nooit meer iets voor het gezin
opbrengen. Dit klinkt heel hard maar vergeet niet dat veel mensen hier
maar net genoeg geld en eten hebben om te overleven. Hun toekomst is
altijd onzeker.
Wat gezinnen niet zien, en wat wij ze proberen bij te brengen, is dat
slimme meisjes een kans moeten krijgen. Als ze, net als Dipika,
bovengemiddeld begaafd zijn, ze gaan studeren enz dan moeten deze
meisjes dus niet op hun 15,16 of 18e worden uitgehuwelijkt maar geef
ze een kans om een goede baan te vinden. Op die manier verdienen ze
een goed salaris en dat betekend voor de familie meer geld.
Dit is allemaal erg ingewikkeld omdat veel van deze zaken traditioneel
en cultureel gebonden zijn. Wij hebben wel alles besproken en de
ouders zijn, gelukkig, akkoord met onze voorwaarden.
Dipika en Assika krijgen door de sponsering de kans
op een beter leven. Ze zijn
zich hier absoluut bewust van.
Ze weten ook dat wij
hen niet dwingen of iets op willen leggen en dat het altijd ook hun
keuze zal blijven.
Afscheid van de kinderen en in het bijzonder Dipika was erg moeilijk.
Vooral Dipika heeft het daar heel moeilijk mee. Wij hebben ruim de tijd genomen om afscheid te nemen en om de meisjes in te lichten over alles. Assika is net iets te jong om alles te begrijpen maar ik heb Dipika gevraagd om haar een beetje te helpen hetgeen ze zou doen.
