nepal december

01-12-12 De vader en moeder van Petra, dus mijn schoonouders en de opa en oma van Marc zijn geland op Kathmandu airport. Na een lange reis goed aangekomen. Rond 18:00 was het al redelijk donker dus de indrukken van de taxirit was niet heftig als overdag. Spullen op de kamer van het guesthouse gelegd en direct de stad ingegaan om wat te gaan eten. "Ja, alles ziet er oud uit", "Ja, ze lopen hier nog een 50 jaar achter met Nederland", "Ja, alles wordt hier op straat gegooid", Ja, dieren worden op straat geslacht en direct in de verkoop gedaan", "ja .......enz"
Al met al toch nog veel eerste indrukken. Gegeten op zijn europees. Biefstukje, gekookte aardappel en sla. Om maar weer niet direct alles op zijn Nepalees te doen. Daarna te bed. Natuurlijk een goede nachtrust ondanks de vele honden en ander lawaai door de lange reis.
De volgende dag zoals wij iedere dag gaan doen, broodjes gehaald met kaas, komkommer en en tomaatje, een eitje en wat luxe broodjes. Daarna rustig aan een wandeling door de stad gemaakt. Eigenlijk is op iedere vierkante meter en op iedere hoek wel weer wat anders te zien en zelfs al kom je ergens voor de 2e of derde keer je blijft nieuwe dingen zien. Op Durbar Square op een dakterras een kopje thee gedronken en rustig aan weer terug naar het guesthouse.
03-12 stond een lange wandeling op het programma als ze het aankonden. Van het guesthouse naar de swayabonath stupa lopen (+/- 45 min), dan met de trap berg op (365 treden) wat ook wel een 20 minuten zal duren. Om 11 uur vertrokken en dwars door de stad naar de voet van de stupa gelopen. Dan zie je Kathmandu van een andere kant. Onderweg van alles bekeken. Veel handwerklieden met hun werkplaatsen en kleine winkeltjes. Stupa bekeken en daar weer even thee gedronken. Het plan was om met de taxi terug te gaan maar de benen voelden nog goed dus ook weer lopend terug gegaan. Rond 15:00 waren wij weer terug bij het guesthouse. Een flinke wandeling maar wel alles gelopen. Eens kijken wie er morgen spierpijn heeft.

De afgelopen dagen voornamelijk de grootste toeristische attracties bezocht. Dus de stupa's en de koningspleinen. Durbar square in Kathmandu, Bakthapur en in Patan en de swayabonath en bodanath stupa's in Kathmandu. Waar mogelijk lopend en anders met de taxi. Patan (lalitpur) waren wij zelf ook nog nooit geweest. En het is zeker de moeite waard bleek nu.
Iedere dag toch wel een uurtje of 3 tot 4 lopen. Er zijn al een stuk minder toeristen dan een maand terug dus wij hebben de ruimte om alles in alle rust te bekijken en te bewonderen. De ouders van Petra lopen normaal niet zo veel per dag en daarnaast moeten alle indrukken van de drukte in de stad, en de dingen die zij zien verwerkt worden en dat is best wel veel. Wij doen dan ook rustig aan en passen onze snelheid een beetje aan. Vooral door het verkeer in de stad is dat wel nodig. Voetgangers moeten een beetje langs de auto's en motoren heen lopen om ergens te komen. Gewoon een weg oversteken, ook al is het druk. Ze stoppen vanzelf maar het blijft natuurlijk wel uitkijken. Alles toetert dan ook nog. Dat soort dingen is even wennen.
Naar Bakthapur zijn wij met de riksha naar het busstation gegaan. Volgens opa leken wij daarmee meer op slavendrijvers. En inderdaad had de Nepalees die op de riksha moest fietsen (1,60 meter en pak hem beet een kilo of 50) wat moeite met de 200 kilo in zijn bakje. Dus moest hij af en toe lopen. De riksha van Petra en moeders had een wat scheef wiel waardoor er af en toe wat vreemde manoeuvres werden gemaakt. Het resultaat was dat oma bijna met haar gezicht in de schoenen van en stalletje terecht kwam. Na deze rit met de lokale bus geweest. Normaal reizen wij hier altijd mee maar voor opa en oma was dit wel een ervaring op zich. Als eerste natuurlijk de staat van deze bussen die meer weghebben van een rijdend wrak en daarnaast het aantal mensen wat er mee moet in de bus. En hoe deze laatste door de 'busboys' naar binnen worden gepraat. Opstappen terwijl de bus nog rijdt (gang is alles).
De omgeving van de bodhnath stupa is voornamelijk tibetaans. En dat is toch wel heel anders dan de rest van Kathmandu. Veel gompa's met monnikken en tibetanen die hun rondjes rond de stupa maken of mediteren op speciaal daarvoor aangewezen plekken. Omdat het en oude handelspost is staan om de stupa heen de oude handelshuizen wat nu natuurlijk restaurants en winkels zijn. Lekker op een dakterras thee gedronken met uitzicht op de stupa.
Maar het gaat prima. Aan het einde van iedere dag even rustig bijkomen in de late middagzon met een kop thee of koffie en dan de warme kleren aan voordat wij gaan eten. Het is overdag nog wel een graad of 28 maar als de zon weg is koelt het af naar een graad of 5 a 8. Met de truien en sokken aan naar het restaurant want ook daar verwarmen ze niet. Gelukkig is het eten bereid met genoeg pepers dan krijg je het vanzelf wel weer warm.
Het aantal "powercuts" neemt alweer toe. Nu hebben wij per dag 10 tot 12 uur geen stroom en het kan nog meer worden. De guesthouses hebben veelal wel een lampje op een accu per kamer dus qua licht geen probleem. En anders maar de kaarsjes aan. Snachts is het wel een lastig om de wc te vinden op de tast.
De afgelopen dagen zo'n 100 foto's per dag gemaakt dus de schatting is dat tijdens de dagen dat petra haar ouders hier zijn er zo'n 3000 gemaakt gaan worden en dan zijn de slechte er al uit gehaald :)
Morgen gaat de reis naar Dulhikel. 1 1/2 uur met de lokale bus en in Dulhikel zelf gaan wij 700 treden omhoog naar de tempel om vervolgens om de berg heen te lopen. Uurtje of 4 klimmen en klauteren.

12-12-12 De 10e zijn wij met de bus naar Chitwan afgereisd. De weg was deels vernieuwd wat het reizen een stuk prettiger maakte. Kathmandu - Chitwan duurde 7 uur. In Chitwan verblijven wij in Sapana village. Dit resort, deels opgezet door Nederlanders, is 1 groot project. Een groot deel van de winst vloeit terug naar de gemeenschap. Daarnaast worden vanuit het resort zeer diverse hulpprojecten opgestart. Zo komen ieder jaar een groep artsen uit Nederland om zo veel mogelijk kinderen (zo'n 1200) uit de arme omgeving te onderzoeken en te behandelen en een groep tandartsen uit Duitsland doen op hun vlak hetzelfde. Hun basis is Sapana en deze groepen hebben sponsoren in hun moederland. 1 van de groepen artsen is momenteel hier en waarschijnlijk gaan Petra en ik een dagje met ze meelopen.
Sapana heeft dus diverse projecten in de omgeving en is momenteel bezig om een nieuwe school te bouwen. Mijn zus Elly is door vriendschap met 1 van de Nepalese oprichters en manager 'Dhurba' zeer betrokken bij Sapana. Door die vriendschap zijn wij hier nu ook neergestreken.
Een verblijf, qua kosten, in het park zit voor Nepalese begrippen in het hoge segment. Daarvoor kom je wel in een prachtig onderhouden omgeving met mooie en nette kamers. Personeel is goed opgeleid en staat eigenlijk altijd voor je klaar.
Wij zijn hier 5 dagen en hebben maar weinig in de planning. Na het drukke schema van Kathmandu kunnen opa en oma nu even tot rust komen. Dus lekker eten, wat wandelen, lezen en kaarten.
Vandaag zijn wij nog wel op olifanten de jungle in geweest. Een tocht boven op zo'n enorm dier. Hobbel de bobel over het land en door de rivieren in de omgeving. Veel dieren gezien, zoals herten, apen, pauwen, wilde zwijnen, prachtige vogels, krokodillen en wij hadden het geluk om neushoorns te zien tijdens de 1 1/2 uur durende tocht.

16-12-12 De afgelopen dagen hebben wij veel gedaan. Tijdens ons verblijf in chitwan kwamen wij een groep artsen tegen van 'BUNCH'. Deze groep vrijwilligers was een week in de omgeving van Chitwan aan het werk met als doel zo veel als mogelijk kinderen medisch te checken en waar mogelijk te helpen. Dit alles gaat in directe samenwerking met Sapana village. De check up bestaat uit meten en wegen en bekijken of alles in goede verhouding is, bloed prikken, voorlichting geven over hygiene, tandenpoetsen enz, medisch onderzoek door een arts, geven van nodige medicatie, vitamines enz en het verstrekken van zeep, tandenborstel en tandpasta. Alle gegevens van de kinderen worden in een papieren dossier opgeslagen maar ook in de computer verwerkt. Na even met de organisator van deze groep in gesprek te zijn geweest kregen wij de uitnodiging (Petra, Marc en ikzelf) om een dagje mee te gaan. Petra en ik namen de uitnodiging aan. 13-12 zijn wij dan ook met ze meegeweest wat ook nog eens erg goed uit kwam omdat 1 lid ziek was en ze iemand te kort kwamen bij de voorlichting. Dus wij konden volop aan de slag. 7:00 opstaan, ontbijt, auto's inladen met alle spullen en vervolgens een uur rijden naar de lokatie. Ik kreeg het station meten en wegen en Petra nam de voorlichting deels onder haar hoede met een vertaler. Het werd een drukke dag waarbij 150 kinderen zijn gezien. De kinderen hier waren een jaar eerder ook gezien door een medisch team en je kon goed zien dat de kinderen die al waren gezien er beduidend beter uitzagen dan de kinderen die nu voor het eerst kwamen. Daarnaast waren er in de eerste jaren heel veel huidproblemen door mindere hygiene en slechte kwaliteit water. Ook de kinderen met die problemen waren nu beduidend minder. Desondanks toch wel veel kinderen die te klein en te licht waren voor hun leeftijd. Ook veel huidafwijkingen, luizen, wormen, open wonden en infecties, enz enz Daarnaast een flink aantal kinderen met een zeer slecht gebit. Rotte tanden en melkkiezen, infecties enz. Voor de laatste groep kwam in de middag een tandarts die ter plekke op het veld de rotte tanden trok. Alle andere kwalen werden door de artsen gezien en met medicijnen behandeld. Veel kinderen met ijzer te kort en vrijwel elk kind kreeg dan ook exra ijzer tabletten en vitamines mee.
Voor Petra en mij een fantastiche ervaring om mee te gaan en voor de groep bleken wij welkome extra medewerkers.
Aan het einde van de dag een evaluatie gedaan met de groep en met hen meegegeten. Het bleek dat men ook de volgende dag erg omhoog zat met het aantal beschikbare mensen. Petra had met haar ouders afgesproken om de stad in te gaan dus ben ik een extra dag alleen met ze mee geweest. De 14e werden er kinderen gecheckt in de jungle van chitwan. 170 kinderen zijn door onze handen gegaan met net zo veel verschillende aandoeningen. Een drukke dag maar ook nu weer een geweldige ervaring. Daarnaast zie je prachtige kinderen voorbij komen die blij zijn dat er naar ze gekeken wordt en aandacht is voor hun klachten. Mogelijk dat de tandarts niet zo in trek was maar in welk land is dat wel zo :)
Ik heb een groep mensen aan het werk gezien die 7 dagen lang tot op het tandvlees gaan met hun werk en als het even kan geen ziek kind afwijzen. Doorgaan totdat ze allemaal gezien zijn van s'morgens vroeg tot laat in de middag. Wat mij betreft petje af voor deze fantastische mensen. BUNCH heeft een eigen website dus ik zou zeggen neem eens een kijkje ....

ls je naar NEpal gaat moet je eigenlijk Lumbini hebben bezocht. Niet vanwege het mooie gebied maar simpelweg omdat het en van de meest belangijke plaatsen is voor hindu's en boeddhisten. Het is namelijk de geboorteplaats van Boeddha. In 249 BC werd dit al erkend door de keizer Asoka die op de plaats een pilaar heeft laten plaatsen waarvan de inscriptie bewaard is gebleven. Pas in 1996 is bij opgravingen rond de 'Maya Devi tempel' een 'markerstone' gevonden die ook is beschreven is oude geschriften van de reiziger Hiuen Tsang. De witte Maya devi tempel (Maya devi = de moeder van lord Boeddha) is herbouwd en heropend in 2003. Vlak achter de tempel is de heilige vijver 'Puskarini' waar Maya Devi een bad nam vlak voor de geboorte van prins Siddhartha (boeddha).
Omdat de plaats zo belangrijk is hebben veel landen een eigen tempel gebouwd rond deze plaats. Daarom is er een park ontstaan met meer dan 13 tempelcomplexen in diverse bouwstijlen.

Het park is ongeveer 10 km bij 2 kilometer. Te ver dus om te lopen en dus hebben wij fietsen gehuurd om van complex naar complex te fietsen. Ter plekke loop je de rest en bij de tempels natuurlijk de schoenen uit. Wij hebben niet alle tempels gehad maar zeker wel 2/3.
Omdat de tempels grotendeels niet actief gebruikt worden is het niet erg levendig en daarom eigenlijk minder aantrekkelijk dan bv de complexen in Thailand.
Na Lumbini zijn wij op 18-12 vertrokken naar Pokhara. Een busrit die normaal 7 uur zou moeten duren. Maar omdat ze van de toeristenbus een lokale bus hadden gemaakt en omdat wij 2 1/2 uur met pech hebben gestaan werd het bijna 12 uur. Erg lange dag dus maar Pokhara zelf is 1 en al rust. Lekker genieten van het mooie weer en de mooie plekken om te lezen, biertje te drinken en lekker te eten.