nepal januari 2012

Gelukkig nieuwjaar iedereen. Voor ons is het nieuwe jaar begonnen in Pokhara waar wij 30-12-11 aan zijn gekomen. Wat wij niet wisten is dat er daar ieder jaar een groot festival wordt gehouden ter ere van de jaarwisseling. Niet de Nepali jaarwisseling natuurlijk want die hebben een hele andere kalender. daar is het nu 2068 en over 4 maanden pas de jaarwisseling. Het festival hier telt voornamelijk Nepalezen. Ik denk dat 1 op de 100 toerist was. Vanuit het hele land komen de Nepalezen naar Pokhara. Het park is omgetoverd tot een soort pretparkje (Nepali stijl) en in de hoofdstraat van lake-side is een 3 kilometer lang deel met eet- en drinktentjes, spelletjes en marktkraampjes. Veel muziek en dans wat drie dagen doorgaat van 10:00 in de ochtend tot ongeveer 02:00 in de nacht. En voor Nepalese begrippen is dat erg laat. Oudjaar was een prachtige, zonnige dag (26 graden) en het was dus fantastisch weer om op straat te zijn. Het is de hele dag erg druk maar wel gezellig en de jaarwisseling hebben wij gevierd in diverse kleine barretjes. Marc heeft een grotere discotheek opgezocht. Nieuwjaar begint hier druilerig en regenachtig en de festiviteiten worden in de loop van vandaag afgerond. Wij hebben vrijwel al het eten op straat gekocht dus ik hoop dat wij daar geen spijt van krijgen over een paar dagen. Maar het was te lekker om te laten staan.

Hieronder nog wat linkjes naar youtube.

Vandaag toch maar een poging gedaan om een jas in mijn maat te krijgen. Omdat we straks de vrieskoude ingaan. Overal verkopen ze hier de bekende merken als Deuter, the north face, enz. Maar wel allemaal uit China en dus nep,nep nep. The north face noemt men hier ook wel "the north FAKE". Maar wel erg goed nagemaakt. Zelfde merkjes,designs en zelfs de labels. Net zo warm en vrijwel dezelfde materialen (niet zo sterk natuurlijk). Alleen geen € 250-300 maar rond de € 35,- . En zowaar, ze hadden er 1 in XXL die ook echt XXL was.
Dus samen met een goede jakwollen trui komen we de winter wel door. Hier in Pokhara is het nog snel een graad of 25 als de zon er door komt en ook in de avond is het nog een graad of 7. Prima uit te houden dus. Vanaf volgende week gaan we de bergen in en richting de Terai waar al een flink aantal mensen doodgevroren zijn. In de zomer de meest warme streek en in de winter erg koud. Omdat niemand een kachel of verwarming heeft zijn vooral de oudere en de kinderen kwetsbaar.

Zoals ik al eerder schreef eten wij weinig vlees in Nepal. Klein stukje kip of geit per week. En als wij het al eten is er ook nog de vrees om er ziek van te worden, wat soms ook bewaarheid wordt.
Wat vreemd om dan opeens een steakhouse tegen te komen. Maar wij zijn er toch maar gaan eten met de verwachting dat "steak" hier waarschijnlijk een lap yakvlees zou zijn van 50 tot 100 gram. Niets was echter minder waar. Kwam er per persoon gewoon een pond cow-steak op een bord met patatjes en groente. En een goede kwaliteit. Welliswaar het duurste eten wat wij tot nu toe hier hebben gegeten (€ 7,50 per persoon) maar wel lekker. In 1 keer meer vlees binnen gekregen, en gehouden, dan in al die 12 weken bij elkaar. Zou zo maar kunnen dat wij daar morgen weer belanden.
Verder deze week erg weinig gedaan. Het is prachtig weer (overdag een graad of 25 in de zon) dus in de vroege middag er op uit om een mooi plekje aan het pewe lake te zoeken. Parkje of teras aan het water. Kop thee erbij en lekker lezen of gewoon mensen kijken.
Over twee dagen reizen wij naar Tansen. Daar gaan we voornamelijk wandelingen maken. En een dag of drie later richting Lumbini. Ik denk dat de volgende update daar vandaan zal komen.

twee namen voor dezelfde plaats. Als eerste de busrit van Pokhara naar Tansen over de siddhartha 'highway'. Meerdere malen op internet een "hel" van een route genoemd met zeer slechte wegen. Wij zaten in een 'local' bus en ik moet zeggen dat de rit heel erg mee viel. Zo slecht was de weg niet en daarbij was het en prachtige weg dwars door de bergen. Af en toe merkte ik weer even dat ik wat last heb van hoogte vrees. als je uit het busraampje kijkt en de afgrond, een halve meter van je af, honderden meters naar beneden gaat. We werden na 5 1/2 uur in Tansen afgezet. Althans dat werd gezegd. Dus wij beginnen, in de regen, aan het stukje van een kilometer naar een guesthouse. Na een minuut of 20 lijkt dat toch wel en lange kilometer te zijn en wij besluiten een bus aan te houden. "Wij willen naar Tansen", zo gaven wij aan. En daar ging de bus ook heen. Na een minuut of 15 in de bus berg op kwamen wij in Tansen aan. Had de eerste bus ons dus een dorp eerder afgezet zonder iets te zeggen. Lekker dan .......
Guesthouse opgezocht en van daar uit eerst wat informatie gezocht over diverse routes hier in de buurt. De bewoners van Tansen hebben zo waar een eigen "VVV" opgezet waar je als toerist allerhande informatie kan krijgen en routekaarten en beschrijvingen van het gebied. Hartstikke handig. Morgen gaan we als het mooi weer de dagtrip Tansen-Aryabhaniyang maken. Die voert over een hoogte van ongeveer 1500 meter over een rotsmassief met leuke dorpjes en prachtige vergezichten.
Na de "VVV" langs de plaatselijke bakker. Lekkere broodjes gekocht voor de avond dan slaan we een keer warm eten over.
Onze kamer in het 'hotel Gauri Shankar Guesthouse' is basic maar redelijk schoon ( op de vloerbedekking na).
Eigen douche met ijskoud water. Maar als de zon schijnt is het wat warmer zo werd ons gemeld. Toch fijn om te weten. "zijn er ook handoeken in dit hotel"; vroeg ik de jongen die onze kamer liet zien. Zeker zei hij en even later kwam hij '1' handdoek brengen. hahahah. Op het bed 1 laken, een dun dekentje en een soort sprei. Gelukkig hebben wij onze lakenzakken mee maar ik hoop dat we het warm kunnen krijgen want het is hier best koud.
Kopje thee gezet met de dompelaar en de broodjes op tafel. Waarschijnlijk zijn er al een tijdje geen toeristen in Tansen geweest want je kon letterlijk iemand doodgooien met de fruitcake. Toch maar opgegeten want anders was er niets. Het dorp heeft 1 restaurant, die ook nog eens duur is, voor hier. Morgen maar eens kijken of daar alles wat verser is. Ik denk dat wij voor de zekerheid maar kiezen voor Dahl-bath. Daar kan weinig mis mee gaan.

De tocht van Tansen naar Aryabhaniyang hebben wij vandaag 10-01-12 gemaakt. Jammer genoeg geen heel helder weer zodat de meeste vergezichten wat wazig bleven door de bewolking maar desondanks een mooie tocht van even ruim 11 kilometer met slechts wat kleine stukken stijl bergop. Petra is niet zo'n beste klimmer en daler dus wij hebben erg rustig aan gelopen en er even ruim 4 1/2 uur over gedaan zonder tussenstops.
Aan het enthousiasme van de plaatselijke bevolking merkte wij dat hier nog niet echt veel toeristen komen.
Mensen leken af en toe verbaast om ons te zien. En soms lopen dan de kinderen een stukje met je mee.
Feitelijk liepen wij deze tocht bovenop een rotsmassief langs de bergdorpen Gorkhekot, Bagnaskot, Nayar Hatia en Karanga.
Om krachten te sparen hebben wij een tussenuitstapje van ruim 500 treden naar een shiva tempel niet gemaakt. Verder was er genoeg te bewonderen onderweg. In de plaats waar wij onze tocht beeindigden nog even wat fruit gegeten en in een theehuisje wat gedronken.
De rit terug door het zeer bochtige hoogland was wel een 'hellerit' De bus reed zo hard dat zelfs de Nepalezen met zweet in hun handen zaten en door het zeer bochtige parcours werd bijna iedereen wagenziek op een stukje van even ruim 15 kilometer.
Zelf zat ik zeker ook niet lekker en ik kon eigenlijk alleen maar naar de berg kijken want als ik richting afgrond keek werd ik ter plekke niet goed. Hetzelfde gold voor Petra en Marc.
In 'sixflags' zou je veel geld over hebben voor een dergelijke atractie. Hier koste het 35 cent p/p maar we waren blij dat we weer he(e)lhuids de bus konden verlaten en hebben de passagies, die nog verder moesten, sterkte gewenst.
Morgen gaan we een rustdag nemen en mogelijk nog wat foto's en filmen in het dorp. Marc en ik willen donderdag nog een langere trip maken van 7 tot 8 uur. Ik kijk eerst wel even of ik morgen zonder al te veel spierpijn op kan staan, en dan zie ik wel verder.. Petra heeft daar nu al flink last van :)

Voor Parasi hebben wij bij onze 'projecten en doelen' pagina een nieuw project aangemaakt. Namelijk de school voor blinden in Parasi. Op onze doelen/project pagina staat meer over deze school. De link naar deze pagina staat hieronder. http://www.atsma-azie.nl/azie2/parasi.html

Eigenlijk zouden wij nu in Lumbini moeten zitten. Maar onze timing om daar heen te gaan was zeer slecht. De president van Nepal zou daar namelijk de dag erna "visit Lumbini 2012" openen. Gevolg --> grote mensenmassa's, geen slaapplaats meer te vinden (of 3 tot 6 keer zo duur), veel beveiliging, enz. Wij zagen onszelf niet lekker rustig door Lumbini lopen de volgende dag en zijn dus maar gevlucht naar Parasi.
In Parasi zelf is niet veel te vinden of te doen. We hadden al een probleem om een slaapplaats te vinden. Uiteindelijk aan dezelfde weg als waar de bussen aankomen 3 questhouses gevonden vlak na elkaar. De eerste durfden we vanwege de smerigheid niet in te slapen. De tweede was redelijk. En de derde was het schoonst maar vroeg een voor hier belachelijke prijs en wilde niet zakken. Dus de tweede maar genomen. Bedden waren steenhard maar zagen er schoon uit. Douche en wc's waren waarschijnlijk nooit schoongemaakt. Dus liter cola in de wc pot en met handen-alcohol de wcbril gedaan en toen durfde we deze te gebruiken.
We hebben er twee nachten geslapen. Dus hebben we 1 hele dag hier doorgebracht en die hebben wij gebruikt om de school voor blinden te bezoeken, op zoek te gaan naar een kennis van een kennis en een stupa in de buurt te bezoeken. Alles is in ieder geval gelukt en we zijn voor vanavond uitgenodigd om te eten bij Jyothi. Jyothi is degene waar een kennis van ons 14 jaar geleden meer dan en jaar over de vloer kwam. We vonden haar redelijk snel. Ze is hier al lange tijd leraar en wat jongere kinderen wisten wie ze was en waar ze woonde.
De kinderen van Jouthy noemen na 14 jaar Pauline nog steeds 'Pauline sister', glunderen bij het horen van de naam en lieten ons direct foto's zien. Ze konden zelfs nog een liedje wat ze in die tijd in het Nederlands geleerd hadden; "klap eens in je handjes, blij, blij , blij ...ect). Pauline heeft in de jaren 90 een grote indruk gemaakt op dit gezin dat is ons wel duidelijk.
Wij hebben vandaag ook nog de Ramgram stupa bezocht in Noord Parasi. Ondanks dat dit zeer heilige grond voor Hindu's moet zijn heb ik er nergens iets over gelezen en wordt de plek ook vrijwel niet bezocht.
De as van Buddha is na zijn dood over 7 landen verspreid. O.a. Japan, India, Nepal, enz. De stupa die wij hebben bezocht bevat deze as. Van de stupa zelf is niets meer over dan een hoop grond. Op deze gewijde grond staat een boom (of eigenlijk 3 bomen in 1) van dezelfde soort (of mogelijk een ent) van de boom waar Buddha zelf jaren onder heeft gemediteerd. Japan heeft geld voor het behoud, en onderhoud, van deze plek geschonken. Hieronder nog enkele foto's van die plaats. Morgen reizen wij door naar Sauraha in Chitwan.

Na een dag rust besloten Marc en ik de tocht van Tansen naar Ranighat te maken en van daaruit naar Argali te lopen. Een tocht van ongeveer 18 kilometer maar wel te doen omdat er niet heel veel geklomen zou moeten worden. Deze tocht gaan we ons zeker herinneren. We vertrokkn om 8 uur voor een tocht die ongeveer 6 uur zou moeten duren. We namen de eerste afslag al verkeerd wat ons ruim een uur heeft gekost en een 6 kilometer extra.
Vervlogens tot aan Ranghat ging het redelijk goed. Prachtige omgeving en na 2 1/2 uur flink doorstappen kwamen wij aan in wat men hier de Taj Mahal van Nepal noemt. Behalve het verhaal waarom het paleis is gebouwd is er weinig gelikenis met de echte. Het is een vervallen paleis wat men met nieuwe middelen wat probeert op te knappen. Dat betekend wel gebruik van golfplaten, cement en nieuwe stenen in een monumentaal pand. Aan de andere kant laat men hele delen wegrotten. Hieronder wat foto's van omgeving en Ranighat.

In Ranighat de weg gevraagd naar Argeli. We konden aan deze kant van de berg blijven of de rivier oversteken via de 220 meter lange hangbrug en aan de andere kant van de rivier gaan lopen. Beide kanten zou even ver zijn en net zo lang duren om te lopen. Nu zijn wij er al achter dat "schatten" geen sterke eigenschap is van Nepali. 2 kilometer volgens Nepali kan wel 5 kilometer zijn en 10 minuten lopen kan zo maar 40 minuten zijn. Maar goed... wij de brug over en daar het pad op. Dat was zo smal dat wij beide al onraad roken maar toch zijn doorgelopen. Tegen de tijd dat wij in de gaten kregen dat wij niet op het juiste pad zaten was het te laat om om te keren. Wij zouden het niet redden om voor het donker terug te zijn. En daarbij hadden wij niet echt meer een idee waar we waren omdat wij geen duidelijke 'markers'konden vinden op de kaart. Daarbij begon het hard te regenen wat het pad van een centimeter of 30, met aan 1 kant een afgrond wel erg glad maakte. Een portie onweer en bliksem kon daar dan ook nog wel bij. Na 2 uur lopen en schuilend voor de regen zagen wij een kleine boerderij waar Marc is gaan vragen waar het pad wat wij hadden genomen op uit kwam. En of dit pad uiteindelijk bij Argeli zou uitkomen. We wisten eigenlijk wel dat we in de juiste richting zouden moeten lopen en dat bleek ook zo te zijn. Alleen aan de verkeerde kant van de rivier wat een kilometer of 10 omlopen zou zijn inclusief 2 kleine bergen die wij over moesten. Na ruim 9 uur lopen langs kleine paden en dorpen, waar men waarschijnlijk nog nooit een toerist had gezien, kwamen wij aan in Argeli. Marc had nog wel energie over maar ik was redelijk ''afgestorven" op de laatste klim.
In argeli zijn wij met een truck meegereden naar Tansen waar wij rond 19:00 aankwamen. Wij hadden Petra al kunnen bellen dus die wist van onze omweg.
Al met al een 'te' lange tocht voor ons maar wel een hele mooie qua omgeving. Het filmpje laat goed zien waar wij gelopen hebben en hoe het ons verging. Op de fot pagina staan nog meer foto's van deze tocht.

15-01-12 aangekomen in Sauraha, Chitwan, na een tocht met diverse lokale bussen, riksja's en jeeps. Neergestreken in "jungle sunset camp". Een vrij nieuw guesthouse/hotel aan de rivier. Iets van de weg dus lekker rustig en wij kijken uit op het park. Iedere morgen worden de olifanten voor onze neus in de rivier gewassen.
Komende dagen doen wij het rustig aan. Er staat nog een olifanten- en jeepsafari, boot- en wandeltocht op het programma, maar verder niet zo veel.
Chitwan is wel een super toeristen plek. En dat blijkt wel uit de eerste regel van de menukaart hiernaast. Iedere avond bij "kc" gegeten samenmet een Nederlands stel (Hans en Suus) gezellig geklets en ervaringen uitgewisseld. Zij gaan nu naar India en wij hopen dat ze daar nog mooie weken gaan krijgen.
Alhoewel het nu erg rustig is. Naast onze kamer is er nog maar een kamer bezet. Wij ontbijten met z'n drietjes en stonden ook vrijwel alleen bij de olifanten aan de rivier. Ik denk dat het hier in het hoogseizoen propvol is.

18-01-12 een loop- en jeepsafari gedaan en 19-01 een olifantensafari. Ondanks dat het hier zo super toeristisch is en je continu het gevoel krijgt dat alles hier om draait was het toch wel mooi. Op de olifanten vond ik zelf het leukste onderdeel, zeker ook omdat we tijdens deze tocht een neushoorn met jong tegenkwamen waar we ook goede foto's van konden maken. De looptocht was eigenlijk meer een boswandeling met een kanotocht vooraf. Tijdens de kano tocht was het erg mistig dus konden we niet veel zien en met de boswandeling zagen wij voornamelijk herten, pauwen en apen. Wat natuurlijk erg leuk is maar je hoopt toch een beetje op de grotere dieren. Met de jeepsafari kom je wel dieper in de jungle. Daar kwamen we bv ook een groep apen tegen. Die hebben vaak de gewoonte, dus ook hier, om boven vanuit de boom te gaan urineren. Zou ik ook doen als ik een aap was :)
Tijdens deze tocht zagen wij onze eerste neushoorn. Een flink mannetje die ik nog net tussen de bomen op de foto kon krijgen. Plotseling tegenover zo'n groot beest staan is iets wat je lang bij blijft.

24-01-12 zijn wij aangekomen in Daman. Net als anders de hele route met de local bus. Via Hetauda de 'Tribhuvan highway' naar daman. Echt de mooiste weg door de bergen die wij tot nu toe hebben gehad. Van 400 meter naar 2500 meter in ongeveer 45 kilometer. Vaak net genoeg ruimte voor 1 bus dus altijd even een puzzle hoe men moet omgaan met een tegenligger. Diepe ravijnen en fraaie vergezichten. En dan 100 meter onder het hoogste punt Daman. 1 hotel, 1 guesthouse met warm water en enkele lokale guesthouses die zeer basic zijn. Gekozen voor de guesthouse met warm water omdat het hier erg, erg koud is. Ook wel direct de duurste tot nu toe en dat voor zo'n klein dorp. Toch maar gedaan voor die paar nachten. Het guesthouse heeft een eigen vieuwing tower en dan zie je waarom Daman zo'n mooie plek is. Je ziet bijna de gehele Himalaya range. Annapurna, langtang tot aan mount Everest. Echt fantastisch om te zien bij helder weer. Gegeten in een klein theehuis in het dorp. Morgen voor de zonsopkomst de vieuwing tower op en daarna willen Marc en ik nog een wandeling maken van en kilometer of 7. Het is hier vrij stijl dus maar niet zo'n lange tocht. Als wij op tijd terug zijn wil ik ook nog een bezoekje brengen aan de grote botanische tuin die hier op hoogte is aangelegd. Waarschijnlijk blijft het bij twee (koude) nachten. Daarna gaan we door naar de hoofdstad.

26 januari zijn wij na en lange busrit van Daman weer aangekomen in Kathmandu en direct doorgegaan naar ons gastgezin in Bhaktapur. De busrit was maar ongever 90 km maar daar hebben we wel bijna 6 uur over gedaan. Langs alle kleine bergdorpen waar regelmatig flinke vrachten mee de bus in moesten of levende have. In 1 keer moesten er ruim 20 geiten in en op de bus. En dat duurt wel even. De 27e direct naar de Indiase ambassade voor onze visa. Daar kregen we al snel en meerdere malen te horen dat alleen 3 maanden mogelijk was. Na meerdere malen vragen van mijn kant hoe ik alsnog de drie maanden om kon zetten in 6 maanden begon de beambte aan het loket door te vragen. Ik gaf aan dat ik met mijn familie wilde reizen en dat ik al 15 jaar op deze reis was voorbereid. Hier was ook niets aan gelogen. En dat hielp zo waar. De beamte gaf aan dat het wel goed was en veranderde de drie maanden in 6 maanden. Enigzins met ongeloof zat ik de man aan te kijken dat het zo makkelijk ging, en na hem vriendelijk te hebben bedankt hebben we de resterende formaliteiten geregeld. India is redelijk goedkoop qua visa. Tot 6 maanden kost € 35,- p/p. In Nepal daar in tegen betaal je voor 5 maanden ruim $ 220,- p/p.
Morgen (29) gaan we nog even naar de school om iedereen gedag te zeggen en 01 februari gaan we naar een guesthouse in Kathmandu waar wij op de 06 mijn zus Elly en Zwager Roel gaan treffen.