nepal januari 2013

Het is zo ver ..... het kwik zakt tot onder de 0 graden in Kathmandu en dat betekend dus ook binnen in huis onder het vriespunt. Op het moment dat ik dit type zit ik dan ook in mijn t-shirt, sweater, trui onder mijn dekbed, deken en slaapzak en nog steeds koud. Veel kouder als vorig jaar. Maar besloten om morgen een klein electrisch heatertje te halen dan kunnen wij in de uren dat er wel stroom is in ieder geval de koude er een beetje uit halen.

Vanaf de 9de starten wij bij de opvang van de gevangenis kinderen. Eerst een weekje in het opvanghuis in Kathmandu. Wennen aan de omgeving en organisatie en van daar uit kijken wij wel waar wij nodig zijn of wat haalbaar is. Met alle huizen, scholen en steun en opvang van gezinnen is het een flinke organisatie met alle problemen van dien. Alles draait op een paar mensen wat het geheel erg kwetsbaar lijkt te maken. Maar wij starten en zien van daar uit wel verder ...

En verder .....

wist je dat

- er in Nepal geen vuurwerk wordt afgestoken tijden 31 december op 01 januari. En dat het 1 van de weinige landen is waar dat niet gebeurd zo hebben wij begrepen
- Wij vinden dat chinezen rare eters zijn. Het meest vreemde is wel dat ze roken en eten tegelijkertijd en soms zelfs met dezelfde hand. Assen dan vervolgens op de grond :(
- Aziaten in het algemeen gekker zijn op hun electronische gadgets dan op hun partners of gasten aan tafel. Wij hebben dat eens een paar keer bekeken maar de telefoons, i-pads, camera's en notebooks krijgen meer aandacht dan hun medemensen.
- De Nepaleese politie gewoon traangas naar binnen schiet als een club later dan hun opgelegde sluitingsuur open is. Dit overkwam Marc van de week in een club die tot 24.00 open mocht zijn. Om 0.10 kwam er een traangas granaat naar binnen waardoor de feestgangers inderdaad snel buiten stonden :)

10-01-12 Vandaag begonnen bij PANepal bij hun huis in Kathmandu. Een permanente opvang voor ongeveer 16 kinderen. Daarnaast een aantal gevangenis kinderen en kinderen die overdag in het huis zijn maar voor de avond een onderkomen hebben. De kinderen hebben momenteel wintervakantie (14 dagen) dus de meeste kinderen zijn de hele dag om of nabij het huis. In de vakantie mogen ze uitslapen tot 6:30 (ipv 5:30). Ze moeten zelf zorgen voor hun was, beddengoed en algemene hygiene. De ouderen passen een beetje op de jongere kinderen maar verder moeten ze voornamelijk zichzelf vermaken. Er zijn in het huis een aantal Nepalese 'tantes' die voor het eten zorgen en wat algemene begeleiding geven. Wij gaan kijken of wij per dag wat met de kinderen kunnen doen. Hebben voor morgen alvast een voetbal en wat badmintonrackets gekocht. Deze kinderen zijn gewend aan vrijwilligers en het zal dus waarschijnlijk wat langer duren voordat wij een beetje een band met ze hebben.

Ook moeten wij zaterdag of uiterlijk volgende week onze visa laten verlengen. Over twee weken zijn wij hier alweer 3 maanden. Het gaat echt zo snel op het moment. En natuurlijk zijn wij ook al bezig met de maanden na Nepal. Waarschijnlijk toch weer naar India al is dat nog niet 100 % zeker. De reis naar Odessa (augustus) zit ook al in de planning en dan moeten wij ons alweer bezig gaan houden met het zoeken naar een baan en zo :)

Deze week stond ook in het teken van het 'huwelijk'. Zo kregen wij te horen dat onze dochter een aanzoek had gehad waar ze 'ja' op heeft gezegd. Een neefje van mij gaat in oktober op de filipijnen trouwen en in Nepal waren wij uitgenodigd op het huwelijk van onze vriend Indra. Indra werkte op ram's school waar wij ook een aantal maanden hebben gewerkt. Met hem hebben wij ook het meeste contact.
Ik zal hieronder proberen te beschrijven hoe zo'n plechtigheid er hier dan wel uit ziet en hoe wij dat ervaren.

Ruim van te voren krijgen wij een uitnodiging van Indra om bij zijn huwelijk te 'participeren'. Wat 'participeren'hier precies betekend weten wij dan niet. Om 10.00 klaarstaan op plek 'X' om samen met alle leraren, in en door het bruidspaar geregelde bus, richting huwelijksceremonie te gaan.
Wij weten dat in Nepal 10:00 waarschijnlijk 11:00 uur is maar de enigste keer dat wij dachten laten we maar niet ruim op tijd zijn (laatste schoolreisje) werden wij prompt exact op de afgesproken tijd gebeld met de mededeling "waar blijven jullie .... ". Dus hadden wij zo iets van; vroeg uit bed, op tijd de bus nemen voor een uur reizen naar bestemming 'X' en zorgen dat we er een half uur van te voren zijn.
Dus donderdag 17-01 om 09:30 stonden wij op de afgesproken plek ...... alleen. 10:00 ...... nog steeds alleen. 10.30 kwamen de eerste leraren aanzetten en de bus arriveerde om 11.40 .... tja.
Bruidegom was waarschijnlijk ook wat verlaat want die reed ook rond 11.40 voorbij (zie foto 1).
En toen kwam de bus (zie foto 2), overvol en er was echt geen mogelijkheid om er nog 12 mensen in te proppen, maar gelukkig kwam er een 2e bus waar nog plek was voor een man of 10 waarvan er dan wel een aantal uit de bus moesten hangen. Marc zag de bui al hangen en sprong snel achter op de scooter van de 'principal'van de school.
Als haringen in een ton (wat de gemiddelde Nepalees wel is gewend) richting ceremonie. Het was maar een uurtje rijden en dus kwamen we licht verkrampt in 1 houding uit de bus. Na wat rek en strek oefeningen konden wij alles wel weer bewegen.
Vanaf dat punt was het een half uurtje lopen in 1 stoet naar het huis van de bruid (zie 3e foto). Muziek voorop, gevolgd door alle benodigdheden voor de ceremonie, daarachter de auto met de bruidegom en daar weer achter alle genodigden. Sommige genodigden verkiezen dan de stoet te volgen met brommer, motor of scooter dus het is wat chaotisch. Tel daar nog eens bij op dat al het verkeer er ook gewoon langs wil en druk en luid toeterend probeert te passeren. Nog een wonder dat de genodigden heelhuids aankomen op de plaats van bestemming. Ondertussen was het 13:00.

De eerste dag van de ceremonie vindt plaats bij de bruid die tot dan toe over het algemeen (99%) nog bij haar familie in huis woont. Familie en genodigden van de bruidegom gaan naar de ceremonie toe maar de moeder van de bruidegom niet. Die hoeft daar niet per se bij te zijn, zo kregen wij te horen, en die heeft het ook veel te druk met de voorbereidingen van het feest in eigen huis op dag 2. Aangekomen bij het huis (foto 4)worden de gasten vriendelijk, achter in de tuin, ontvangen en krijgen zij een zakje in hun handen gedruk met allerlei zoete snoepjes, nootjes, kokos, enz. Dit fungeert een beetje als 'starter'. En terwijl de gasten worden getracteerd op drinken, lokaal gebrouwen alcohol en dergelijke begint voor de bruid en bruidegom de ceremonie. Een ingehuurde cateraar verzorgt het eten (foto 5). De ceremonie zal 2 tot 4 uur duren, maar de meeste gasten zullen daar niet bij aanwezig zijn, die hebben het immers te druk met eten (foto 6) en gaan slechts af en toe even bij de ceremonie kijken die op de 4e verdieping van het huis (op het dakterras) plaats vindt. En hoewel beneden (in dit geval) 200 gasten feesten is de ceremonie een min of meer een trieste aangelegenheid. De bruid is immers voor het laatst bij haar familie thuis en neemt dus als het ware afscheid van vader, moeder broers en nog thuis wonende zussen (foto 7). Na deze dag gaat de bruid inwonen bij de bruidegom (dat is bijna altijd zo ) en zijn familie. In het geval van Indra maar twee uur met de bus van zijn huis. Veelal zal de bruid nog maar 1 of enkele keren per jaar haar eigen familie zien. Daarom dus de trieste stemming op het feest van de kant van de bruid. Bruid en buidegom kennen elkaar ook nog niet goed omdat de meeste huwelijken in Nepal worden 'gearrangeerd'. Soms zien ze elkaar voor het eerst op de ceremonie en soms is er een kennismaking geweest of hebben bruid en bruidegom elkaar meerdere keren ontmoet. Ik denk dat je het in deze fase meestal nog niet kunt hebben van 'liefde'. Dat is iets wat moet groeien volgens de Nepalezen. En zo niet dan moet je toch de rest van je leven bij elkaar blijven.
Bruid en bruidegom worden na de ceremonie gescheiden (inclussief naaste familie). De bruidegom zit in en kamer en ontvangt de gasten die hem willen feliciteren of even kort een praatje met hem willen maken. Familie, kennissen en vrienden van de bruid nemen in een andere ruimte afscheid van haar, of feliciteren haar en geven haar ook kado's. Familie, vrienden en kennissen van de bruidegom doen dat beslist niet !!
Bij ieder kado wat de bruid krijgt barst ze opnieuw in tranen uit en lijkt ontroostbaar, wat zeker ook wel begrijpelijk is. De ontroostbaarheid is echter maar voor korte duur, 1 dag om precies te zijn. Na deze dag met de huwelijksceremonie gaat de verse bruid mee naar het huis van de bruidegom alwaar 2 dagen later wederom een feest zal plaatsvinden. Veelal is dat meer een feest van eten, drinken, muziek en dans terwijl de dag van de ceremonie toch meer ingehouden en gereserveerd is.
Ik zal later over deze 2e dag ook nog wat schrijven. Na de snack, borrel, warm eten, biertje, kort bezoek aan de ceremonie, wederom warm eten, kort bezoek aan de bruidegom, nog wat drinken is het feest ten einde. Het is dan ondertussen een uur of 16:00. Dan nog met de lokale bus terug. 45 minuten wachten op de eerste bus naar de plaats Panauti en daar overstappen op de bus naar de hoofdstad. Ook die reis duurt weer een uur of twee. Half uurtje lopen naar het guesthouse en rond 19:30 waren wij dan weer thuis.
Zaterdag 19-01 moeten wij om 13:30 in Bhaktapur zijn waar wij met alle leraren richting het huis van de bruidegom, Indra, gaan. Het hele feest wordt overigens betaald door de familie van de bruid.

Op zaterdag afgesproken om 13:30 om samen met alle leraren naar het huis van Indra af te reizen. Uiteindelijk om 14:45 een taxi genomen. Om 15:15 kwamen wij aan bij het huis van de familie. Omdat zowel Indra als een neef van hem zijn getrouwd was het dus een dubbel feest met ook veel genodigden. Het huis was te klein en daarom is er een tent (foto 1 - Rechts) opgezet op een veld vlakbij. Ouders en naaste familie staan buiten de gasten op te wachten en heten hen welkom. Beide bruiden en bruidegommen zitten binnen op een verhoging waar zij worden gegroet door iedereen die binnen komt (foto -2). De bruid wordt begroet met het bekende handen vouwen en ,Namaste' terwijl de mannen een hand wordt gegeven. Kadootjes voor de buidegommen worden nu overhandigd, maar absoluut niet geopend. (nb: Kadootjes inpakken is overigens geen gebruik in Nepal )al zie je dat wel steeds meer opkomen'. Als je op een feest kom met een ingepakt kado weet men meestal niet zo goed wat men daarmee aan moet. Als je vraagt om het uit te pakken staan ze je dus helemaal raar aan te kijken omdat dit gezien wordt als onbeleeft.)
Vervolgens ga je op 1 van de 200 stoelen zitten en wacht op wat komen gaat. Dat is voornamelijk veel eigen gebrouwen alcohol (roxy) en eten. Veelal is er geen muziek in de tent of in het huis. Je eet, drinkt en praat met bekenden, familie en/of vrienden. Bruid en bruidegom zitten de uren dat dit duurt op hun stoel. Moeten af en toe even poseren voor een foto en krijgen eten van familie. Na een a twee uur verlaten de meeste gasten de tent weer en gaan naar huis. Start en eindtijd staan overigens niet vast. Je bent welkom ergens tussen 13:00 en 18:00.

De "powercuts" komen nu steeds vaker en langer. Vorige week gingen wij van 12 naar 14 per dag zonder stroom en de komende weken zal dit oplopen tot 19 uur per dag geen stroom. Dat beperkt ons redelijk in het computer maar vooral in het gebruik van skype. Zonder stroom is de toch al slechte internet verbinding nog instabieler. Maar goed je kunt ook stellen dat wij gelukkig nog 5 uur per stroom hebben :)
Sommige regio's krijgen nog eens een paar uur minder vanwege het illegale aftappen en dan blijft er dus vrijwel niets meer over.
Ik las vorige week nog en stukje in de telegraaf online over de ramp ergens in Nederland waar een gemeente enkele uren zonder stroom zat in deze winter ... hahahahahaha

Verder onze visa verlengt. Aangekomen bij het kantoor eerst de papieren invullen. Maak niet de fout om de papieren van internet te downloaden uit te printen en in te vullen zoals op de website van de nepalese overheid staat vermeld want dat neemt men op het buro niet aan. Terwijl het exact dezelfde formulieren zijn als zij uitgeven.
Dus daar invullen en geduldig in de rij gaan staan. Aangekomen bij loket 1 overhandig ik mijn papieren, pasfoto en paspoort. De beambte tikt geërgert op het raam waar een nieuwe 'regel' hangt. Nu moet ook opeens een kopie van het paspoort en je laatste visum worden ingeleverd. $#&@*#! vloek ik. Ik loop de rij op en zoek buiten een theehuis op waar ik kan kopieren. Terug gekomen moet ik natuurlijk weer achter in de rij aansluiten.
Ook op het buro van de immigratiedienst een en al coruptie. Normaal kan je 150 dagen in nepal verblijven per jaar. Ons huidige visum is tot 28 januari en dus zouden wij nog 122 dagen kunnen verlengen a $ 2,- per persoon per dag. Nu kregen wij opeens te horen dat wij iedere 30 dagen terug moeten komen. Kost je dus iedere keer een dag, pasfoto's en reisgeld. Reden ??????? Na lang praten kregen wij 45 dagen en geen dag meer deze keer. En toen lag ik het paspoort van Marc met de papieren op tafel. Marc was zelf niet mee. De man begon direct duidelijk te maken dat dit toch echt niet kon. Hoe kon hij weten dat dit mijn zoon was (terwijl hij al onze paspoorten voor zich had leggen). ( leuk detail is dat in de vroege ochtend alle reisburo's die visa regelen voor toeristen met een stapel paspoorten en visa komen zonder de mensen er bij en alles geregeld krijgen tegen betaling ). Wij probeerden het maar met en smoes. "Onze zoon is erg ziek en ligt op bed en kan dus niet komen.......". De man keek ons even aan en vond het waarschijnlijk wel best. Gaf zijn akkoord en tekende een nieuw visum.
Vervolgens betalen. Nee dat kan niet bij hetzelfde loket maar bij loket drie waar je achter in de rij moet aansluiten. Soms gaat daar dan dezelfde man zitten maar in dit geval zat daar een andere beambte. Na het betalen van ongever 22500 npr ($ 270,-) kregen wij een ontvangst bewijs en de tijd van 14:00 om onze nieuwe visum op te halen. HUH ... 14:00 dan moet ik nog 3 uur wachten zei ik met een zucht. De dame keek mij aan en zei "als u mij nu 500 npr betaald kan het wel in een half uur" .........Ik dacht het niet, en dus zat er niets anders op dan rustig wachten onder het genot van en kopje melkthee in en theehuisje.
Daar ontmoette wij een Australier. Deze gaf aan hier te zijn om een visum voor een jaar te kopen. "Een visum voor een jaar ?? " stammelde ik, dat kan niet. Ja we hoor zei hij het is een business visum. "Oh je hebt een bedrijf" voeg ik en dan kan het wel voor $ 300,- per jaar. Nee zei hij ik koop ieder jaar een dergelijk visum, illegaal, bij de immigratiedienst voor $ 1200,- net als nog 5000 anderen in Kathmandu. ?????!!!! $ 1200 x 5000 maakt 6 miljoen dollar per jaar....... Daar worden een paar mensen erg rijk van.
Na 2 uurtjes wachten maar weer terug naar het immigratieburo. Na even te hebben gestaan vriendelijk gevraagd of onze papieren al klaar waren en tot onze verbazing kregen wij ze mee.
Over 45 dagen herhaalt dit hele circus zich weer.

In Nuenen is een groep dames actief aan het breien in de 'breikamer'. Nu breien ze wel vaker voor doelen in het buitenland en toen ze hoorden dat wij kleding nodig hadden voor de kinderen in Parasi hebben ze in enkele weken voor elkaar gekregen om 17 truien, 3 mutsen en 4 sjaals te doneren. Een gezamelijke kennis kwam deze week naar Nepal en kon alles meenemen. En naast al deze kleding hebben ze ook nog eens € 110,- euro geschonken. Voor een deel van dat geld hebben wij al direct kleding gekocht. 20 joggingbroeken, 20 mutsen en 15 paar dikke sokken voor even € 40,- . Volgende week gaan wij naar Parasi en kunnen alles afleveren.

Wij hebben dan ook een drukke week waarin wij weer half Nepal moeten doorcrossen.
Van de week gewerkt met de kinderen. Zaterdag hebben wij en 5-kamp georganiseerd. alle 17 kinderen deden mee en voor iedereen hadden wij een leuk prijsje. Het was een succes. Kinderen vinden dat soort spelletjes erg leuk om te doen. De video zal ik later op youtube zetten.
Gisteren zijn wij dus kleding wezen kopen en hebben ook een groothandel gevonden voor kleding.
Vandaag zouden wij het filmpje van de picknick van de school in Bhaktapur op school laten zien. Alles geregeld maar toen wij bij de school kwamen was deze dicht. Ze hadden weer eens een feestdag. In plaats daarvan zijn wij bij een leraar langsgeweest waar wij direct werden uitgenodigd voor het eten van Dalh bath.
Verder vandaag spullen pakken omdat wij donderdag uit Kathmandu vertrekken richting Chitwan. Marc blijft in Kathmandu en werken met de kinderen hier.
Wij hebben wederom een bruiloft, en dit keer in Chitwan. Dhruba (de manager van Sapana village) gaat trouwen. Dhruba is de 'Nepalese' zoon van mijn zus Elly en Roel. Zij kennen hem al > 20 jaar. Hebben hem veel geholpen en gesteund en zoeken hem ieder jaar op. Dhruba voelt hetzelfde en ziet hen als zijn 2e ouders.
Op de bruiloft is ook zijn nichtje Khytrie. Khytrie is vanaf klein meisje gesponsord door mijn vader en moeder. Ze studeerd nog steeds en is gekozen als 1 van de drie beste studenten van heel Azie. Daardoor heeft ze een topplek aan de harvard universiteit aangeboden gekregen en een baan die daar bij past met en dito salaris. Ondanks het enorme aanbod heeft ze gekozen voor Nepal en blijft ze hier studeren en werken. Wij zullen haar hier voor de eerste keer ontmoeten.
3 februari gaan wij naar Parasi. De truien van de dames uit Nuenen en kleding doneren aan de kinderen van de blinden school. Wij reizen die dag door naar Butwal om te slapen.
De 4e februari reizen wij naar Pokhara maar onderweg komen wij dan langs het jongerenhuis van PANepal in Palpa. In dit huis zitten momenteel 10 jong volwassen jongens. Deze jongens konden moeilijk leren en pasten minder in een omgeving in de stad. In Palpa leren ze het land te bewerken, koeien melken, enz Ze zitten daar in een meer familie achtige omgeving en dienen geheel 'self supporting' te zijn. Zij hebben vrijwel geen sponsoring nodig omdat ze producten van het land en het vee verkopen. Dit is een redelijk nieuw project en het loopt tot nu toe goed. Wij gaan daar een paar uurtjes kijken.
Die avond hopen wij in Pokhara aan te komen waar wij en dag of 3 zullen blijven.
Op de pagina van "PANepal" (goede doelen) staan nog wat meer foto's.